ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုးသည္ေန႔တစ္ရက္ ကို အာရုဏ္က်င္းၿပီး မိုးလင္းခဲ့သည္ႏွင္႔ ....
ေတာက္ပလာေသာ ေနေရာင္ျခည္ ကို လက္ခုပ္တီးၾကိဳဆိုၾကသည္.။ ဒါေပမယ္႔ တစ္ေန႔တာရဲ႔လြမ္းခန္းကေတာ႔ ေန၀င္ဆည္းဆာပဲျဖစ္ပါသည္။
လူတိုင္းလူတိုင္းသည္ ေနထြက္ခ်ိန္ကုိ မေစာင္႔ႀကည္႔ႀကေပမယ္႔္႔
တစ္ေန႔တာ အဆံုးသတ္
ျဖစ္ထြန္းေပၚေပါက္လ်က္ ရွိပါသည္။ ထို ေအာင္ျမင္မႈ ေတြ အတြက္
ဂုဏ္ယူပါတယ္္ ဆိုတဲ့ စကားလံုးေတြကို အျမဲထိေတြ႕ခံစားဖူးၾကပါလိမ့္မည္။
ကၽြန္ေတာ္ တို႔ သိနားလည္လာခ်ိန္မွာ တစ္ေယာက္ေယာက္က ေတာ္လိုက္တာ ဟု
ုေျပာခံရလွ်င္ ဂုဏ္ယူၾကသည္။ ေက်နပ္ ပီတိျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းအားကစားျပိဳင္ပြဲ
ဆုယူလာလွ်င္ ဒါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းေပါ့ ဟု ဂုဏ္ယူ ဖူးၾကေပလိမ့္မည္။ ေဖေဖ
ေမေမ တို႔ ၏ ေအာင္ျမင္မႈ ကိုလည္း ဂုဏ္ယူဖူးလိမ့္မည္။
တကၠသိုလ္ အဆင့္ေတြေရာက္လို႔ ျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ငန္းခြင္ထဲမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေအာင္ ျမင္မႈ
ရွိလွ်င္ congratulation လို႔ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ခံဖူးသလို .. အျခားသူေတြကိုလည္း ႏႈတ္ဆက္ဖူးလိမ့္မည္။
သုိ႔ေသာ္ … ကၽြန္ေတာ့္တို႔ ဂုဏ္ျပဳခံရမႈမ်ား .. တစ္ျခားသူမ်ားအတြက္ ဂုဏ္ျပဳ
ႏႈတ္ဆက္ျခင္းမ်ားမွာ .. ဂုဏ္ယူပီတိ ဆိုတဲ့ ခံစားမႈ ဘယ္ေလာက္မ်ားပါ၀င္ခဲ့ၾကပါသလဲ ..
မိမိ ပ်ိဳးေထာင္ထားေသာ ပန္းေလးတစ္ပြင့္ ဖူးပြင့္၀င့္ၾကြားလာသည္ကို အခ်ိန္ယူ ခံစားဖူးပါသလား ..
ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ငယ္စဥ္.. သိနားမလည္ခင္ မွာရရွိခဲ႔ေသာ အေသးမႊားဆံုးေသာ ေအာင္ျမင္မႈမ်ားေႀကာင္႔
မိဘမ်ား၏ ရင္ထဲမွ ဂုဏ္ယူပီတိ ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနရာယူခံစားဖူးပါသလား ..
လက္ရွိရပ္တည္လွ်က္ရွိေသာ ေနရာ ကိုဘယ္လိုတက္လွမ္းလာခဲ့ၾကပါသလဲ .. ပံုသ႑ာန္ အမိ်ဳးမ်ိဳးနဲ႔
ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကမွာပါ .. ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေအာင္ျမင္မႈ ကို မိမိ ကိုယ္တိုင္ဘယ္ေလာက္ထိ
ဂုဏ္ယူပီတိ ခံစားဖူးပါသလဲ .. ဘယ္သူေတြ ကေရာ ဂုဏ္ယူေနၾကပါသလဲ...
အဲဒီ ဦးေဆာင္သူ လား ……… ကၽြန္ေတာ္ေပ့ါ …
အဲဒီ စာေရးဆရာလား ……….. ကၽြန္မ သားေလးေပ့ါ ……. သူလား ……….. ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းေလးပါ …
အဲဒါ လား ………… ကၽြန္ေတာ့္ ေမေမ ေလ….
စသည္ျဖင္႔ေပါ႔ ………
ဒါေပမယ့္ အဲဒီ ဂုဏ္ယူ ပီတီေတြ ၾကားမွာ .. သားသမီးေတြ ရဲ႕ ေနရာေပးမႈကို ခံယူရတဲ့ မိဘ ရင္တြင္းမွ
ဂုဏ္ယူ ပီတိ ကိုေတာ့ ဘယ္အရာမွ လိုက္မီမယ္ မထင္ပါ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔၏အနာဂတ္သည္ တက္သစ္စေနေရာင္ျခည္ႏွင္႔တူျပးီ မိဘတ႕ို၏အနာဂတ္သည္ ေန၀င္ဆည္းဆာ
အလင္းေရာင္ ႏွင္႔တူေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႔ တန္ဖိုးရွိေသာအခ်ိန္မ်ားထဲမွ နာရီအနည္းငယ္ကို မိဘမ်ားအတြက္
ခြဲေ၀ေပးရန္ သတိေရာ ရႀကပါရဲ႔လား...။ လက္ရွိဘ၀တြင္
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မိဘမ်ား၏ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ သူတို႔၏ေန၀င္ဆည္းဆာကို ကူညီေဖးမရင္း ျဖည္႔ဆည္းေပးရင္း
နားလည္ေပးရင္းျဖင္႔ အခ်ိန္မ်ားကို ကုန္လြန္ႀကပါစုိ႔ေနာ္.............။
အိမ္နဲ႔ ေ၀းရာကို ေရာက္ေနေတာ့ မိဘအတြက္ အခ်ိန္ေပးဖို႔
သိပ္မလြယ္လွဘူး ။ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ အိမ္ျပန္ခ်င္ေပမဲ့
ခြင့္ရက္နဲ႔ အိမ္ျပန္ရင္ လမ္းမွာေနရမဲ့ရက္က ပိုမ်ားေနတယ္
ဒါေၾကာင့္ အေမပဲ ရန္ကုန္ဆင္းလာတယ္။ မိဘကို အခ်ိန္ အမ်ားႀကီးေပးတဲ့ သမီးတစ္ေယာက္ျဖစ္ခ်င္ပါတယ္။
သိပ္ကိုမွန္ကနု္တဲ့ အေရးအသားနဲ႕ သားသမီးတိုင္းကို သတိေပးလိုက္တာပါပဲ။ မွန္ပါတယ္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္စမ္းစစ္ၾကဖို႕လိုပါတယ္။ မီးေလးလည္း အဲလိုစာနဲ႕ သတိေပးဦးမွ။ သတိမထားမိၾကတာေတြ၊ သတိထားမိေစတဲ့ ဒီေဆာင္းပါးေလးကို အရမ္းႀကိဳက္ႏွစ္သက္ပါတယ္။ ဆက္ေရးပါ။ အားေပးမယ္...
ဟုတ္တယ္..ဟုတ္တယ္..
တကယ္ေကာင္းတဲ့ပို႔စ္ေလးပါ...
သတိထားသင့္တဲ့အခ်က္ေလးပဲ
ဒီပို႔စ္ေလး ဖတ္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ္ရဲ႕ အေတြ႕အႀကံဳေလး တစ္ခုကို သြားသတိရမိတယ္။ အဲဒါေလး နည္းနည္း ေ၀မွ်ေပးခ်င္လို႔ပါ။ အလုပ္ကိစၥနဲ႔ ေဟာင္ေကာင္ကို ခဏ ေရာက္သြားရင္း အဲဒီကေန မိဘဆီကို ပို႔စ္ကဒ္ေလး တစ္ခု လွမ္းပို႔လိုက္တယ္။ ရည္ရြယ္ခ်က္က ဘာရယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ကို သတိရတာရယ္၊ ကိုယ့္အိမ္ကုိ တစ္ခါမွ ဒီလို မပို႔ဖူးလို႔ ပို႔လိုက္တယ္။ ဒီခရီးစဥ္က စုစုေပါင္း ၁၅ ရက္ေလာက္ပဲ ၾကာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ ေရာက္တုန္း ပို႔စ္ကဒ္ေလး ပို႔လုိက္တယ္။ သူတို႔ အဲဒီ ပို႔စ္ကဒ္ကုိ ရေတာ့ ၀မ္းသာလို႔ မဆံုး အမ်ိဳးေတြ လုိက္ႂကြားေနလိုက္တာေလ။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ခြဲကြာေနတဲ့ ေဆြမ်ိဳးဆီက အဆက္အသြယ္ရတာ က်ေနတာပဲ။ တခ်ိဳ႕ အမ်ိဳးေတြကေတာ့ ကဲတယ္ေပါ႔။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ရဲ႕ ပီတိကို က်ေနာ္ မ်က္ရည္က် မတက္ ခံစားမိတယ္။ သူတုိ႔ကို သတိတရ ရွိေနတာကိုပဲ သူတို႔မွာ ခံစားၿပီး ပီတိ ျဖစ္ေနမယ္ထင္တယ္။ ဒါနဲ႔ အဲဒီအခ်ိန္က စၿပီး က်ေနာ္ နယ္ေ၀း ခရီးထြက္တုိင္း သူတုိ႔ဆီ အျမဲ ပို႔စ္ကဒ္ ပို႔ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါလည္း က်ေနာ့္ရဲ႕ သူတုိ႔ အေပၚထားတဲ့ Care တစ္မ်ိဳးေပါ႔။ တကယ္ ႀကံဳဖူးၾကရင္ ကိုယ္ခ်င္းစာၿပီး ခံစားတတ္မယ္ထင္တယ္။ အခုလည္း မိဘေတြနဲ႔ အေ၀းတစ္ေနရာမွာ ေနေနရေတာ့ တကယ္ လြမ္းမိတယ္ဗ်ာ။ ဒီပို႔စ္ေလး အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ေနာ္။
ဟုတ္ပါတယ္
ကၽြန္မတို႔ တာ၀န္မေက်ေသးဘူးေနာ္
ႀကိဳးစာရမွာေပါ႔
တစ္ကယ္ေကာင္းတဲ့ပို႕စ္ေလးပဲ
အိမ္နဲ႕ေ၀းေနၾကတဲ့လူတိုင္း
မိဘနဲ႕ကင္းကြာေနၾကတဲ့
သားသမီးေတြကို သတိေပးလိုက္တာပါပဲ
က်ေနာ္လည္းခံစားမိတယ္
အားေပးေနပါတယ္
ဒါမိ်ဳးေလးေတြေရးပါအံုး
စိန္မမ
ဆည္းဆာတဲ့ ... ေကာင္းတယ္