တခါကေဆးရုံႀကီး တရံုရွိ လူနာအခန္းခ်င္းေလး တစ္ခုထဲမွာ လူႏွစ္ေယာက္ရွိႀကသည္။ ႏွစ္ေယာက္လံုးပင္ ေရာဂါသည္းေသာလူနာမ်ားျဖစ္သည္။ အခန္းေလးက်ဥ္းျပီး အျပင္ေလာကကိုႀကည္႔စရာ ျပတင္းေပါက္ တစ္ခု
လူနာႏွစ္ေယာက္အနက္ တေယာက္ကေန႔လည္ပိုင္းတြင္ သူ႔အဆုပ္ထဲက အရည္ေတြပိုက္ႏွင္စုပ္ထုပ္
ရတာကိုအေႀကာင္းျပဳ၍ တနာရီခန္႔ထိုင္ခြင္႔ ရသည္။ သူ႔ခုတင္က ျပတင္းေပါက္ အနီးမွာရွိေနသည္။ တစ္ဖက္ခုတင္ရွိလူနာကေတာ႔ တစ္ခ်ိန္လံုး ပက္လက္လွန္ ကာ စန္႔စန္႔ႀကီး လွဲေနရသည္။
ေန႔လယ္ခင္းတိုင္း ျပတင္းေပါက္အနီးရွိ လူနာက ခုတင္မွာ ေခါင္းအံုးေတြ ဘာေတြဆင္႔ကာ ေက်ာမွီ၍
ထိုင္ခြင္႔ရသည္႔အခ်ိန္ အျပင္ဘက္ဆီ၌ သူလွမ္းျမင္ ေနရသည္႔အရာ ေတြကို အနီးရွိလူအား ေျပာျပေလ႔ရွိသည္။
ျပတင္းေပါက္ကလွမ္းႀကည္႔လွ်င္ အျပင္မွာ ပန္းျခံႀကီးတစ္ခုလွမ္းျမင္ရသည္ဟု ဆိုသည္။ အဲသည္ အထဲမွာ ေရကန္ႀကီး တစ္ကန္ရွိသည္ ။ ေရကန္ထဲမွာ ဘဲေတြငန္းေတြ ေရကူးေနသည္။ ကေလးမ်ားက သူတို႔ကို
ေပါင္မုန္႔ေတြ ပစ္ေကၽြးေနႀကသည္။ ကေလးအခ်ိဳ႔က ေလွကေလးေတြ ေမွ်ာေနသည္။ ခ်စ္သူစံုတြဲေတြ သစ္ပင္ႀကီးမ်ားေအာက္ လက္ခ်င္းတြဲျပီး လမ္းေလွ်ာက္ေနႀကသည္။ ပန္းေတြကေ၀ေ၀ဆာဆာ ပြင္႔ေနသည္။
ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းက အျပန္႔က်ယ္လွသည္။ အဲသည္မွာ ေဘာလံုးေပ်ာ႔(ေဆာ႔ဖ္ေဘာ) ကစားေနႀကသူေတြလည္း ျမင္ရသည္။ ဟုိအေ၀းဆီ၌မူ သစ္ပင္ေတြ ထိပ္ဖ်ားမွ ထိုးထြက္ေနသည္႔ တိုက္တာအိမ္ရာမ်ား။ ထို႔ေနာက္၌ ျပာလဲ႔ေသာ မိုးေကာင္းကင္။
ပက္လက္လွန္ေနရေသာသူသည္ တစ္ဖက္လူ ခေရေစ႔တြင္းက် ေျပာျပသမွ်ကို နားစြင္႔ကာ ကိုယ္တိုင္ႀကည္႔ရသေလာက္ အရသာေတြ႔လွ်က္ရွိသည္။ ကေလး တစ္ေယာက္ ေရထဲလိမ္႔က်ေတာ႔မလို ျဖစ္သြားတာ၊ေႏြရာသီ ၀တ္စံုသစ္ေတြႏွင္႔ မိန္းကေလးေတြ အရမ္းလွပေနႀကတာ စသျဖင္႔ အျပင္ေလာကမွာ
ျဖစ္ပ်က္ေနပံု အလံုးစံုကို သူ႔အာရုံထဲ အေသးစိ္တ္ ျမင္ခြင္႔ရေနသည္။
သည္လိုေနရင္း သာယာေသာ ေန႔လယ္ခင္းတစ္ခုမွာ သူ႔ေခါင္းထဲ အေတြးတစ္ခုု ၀င္လာသည္။
တစ္ဖက္လူကေတာ႔ ျပတင္းေပါက္နားမွာေနျပီး အျပင္ေလာကရွူခင္းအစံုကို စိတ္တိုင္းက် ႀကည္႔ခြင္႔ရေနသည္။
မိမိကိုေတာ႔ ဘာေႀကာင္႔ အဲသည္နား ထားမေပးသလဲ ဟူေသာအေတြးျဖစ္သည္။
သည္လို ေသးေသးသိမ္သိမ္ ေတြးမိျခင္းအတြက္ လည္းသူ ရွက္ေတာ႔ရွက္မိသည္။ သို႔ေသာ္ သည္အေတြးကို ေဖ်ာက္ေနသည္႔ႀကားကပင္ ေနရာခ်င္း လဲခ်င္စိတ္က ျပင္းျပသထက္ ျပင္းျပလာသည္။
ဘယ္နည္းနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ လဲရမွျဖစ္မယ္ဆိုတာမ်ိဳးအထိ သူေတြးမိလာသည္။
တစ္ညမွာေတာ႔ သူမ်က္ႏွာႀကက္ ကိုေငးႀကည္႔ေနစဥ္ တစ္ဖက္လူ ရုတ္တရက္နိုးလာကာ ေခ်ာင္းဆိုးသည္။ ေခ်ာင္းဆိုးရင္း သီးလာသည္ ။သူနာျပဳဆရာမကို အေရးေပၚ ေခၚသည္႔ အခ်က္ေပး
ခလုတ္ကို ႏွိပ္ရန္ လက္က စမ္းတ၀ါး၀ါး လိုက္ရွာသည္။
သို႔ေသာ္ သူ မလွုပ္ရွား။ တဖက္လူ အသက္ရွဴသံရပ္သြားသည္႔အထိ ျငိမ္၍ပင္ ေစာင္႔ႀကည္႔ေနသည္။
ေနာက္ေန႔ မနက္မွာ သူနာျပဳ ဆရာမက တစ္ဖက္လူ ေသဆံုးေနေႀကာင္း ေတြ႔ရွိကာ အေလာင္းကို
တိတ္ဆိတ္စြာပင္ သယ္ယူသြားသည္။
အိေျႏၵ မပ်က္ေလာက္ဘူးဟု ထင္ရေသာ အခ်ိန္ေလာက္တြင္ က်န္ရစ္သူက သူ႔အား ျပတင္းေပါက္အနီး
ရွိ ခုတင္သို႔ ေျပာင္းေပးနိုင္မလား ေမးသည္။
သက္ေသာင္႔သက္သာ အရွိဆံုးျဖစ္ေအာင္ေနရာခ်ေပးသည္။
သူနာျပဳေတြ ထြက္သြားသည္ႏွင္႔ တစ္ျပိဳင္နက္ တံေတာင္ တစ္ဖက္ေပၚတြင္ အားျပဳကာ သူႀကိဳးစား၍
ထသည္။ နာက်င္မွုေ၀ဒနာကို က်ိတ္မွိတ္ခံကာ သူ႔ကိုယ္သူ ခဲယဥ္းပင္ပန္းစြာ ထူမျပီး ျပတင္းေပါက္မွ
အျပင္သို႔ လွမ္းႀကည္႔သည္။
အျပင္၌ နံရံတံတိုင္းတစ္ခုသာ သူျမင္ရေလသည္။
[မူရင္း။ ။ အမည္မသိ စာေရးသူ၏The Window]
ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ဖူးေသာ ေဖျမင္႔၏ ႏွလံုးသားအာဟာရ ရသစာေပမ်ား (၂) မွ ျဖစ္ပါတယ္။
ျပတင္းေပါက္.........အင္း................ အရမ္းကိုေကာင္းတဲ႔နာမည္ေလးပဲ ၊ေသခ်ာစဥ္းစားႀကည္႔ရင္အရမ္းေလးနက္တယ္....... ႀကိဳက္တယ္............ ေနာက္လည္းဒီလိုစာေကာင္းေလးေတြ မ်ားမ်ားတင္ေပးပါေနာ္............