ကိုမင္းလူ ၏ ဘာမွမဟုတ္ဘူး

ရုပ္ျမင္သံၾကားမွ ေဘာလံုးပြဲ အစီအစဥ္မ်ားၾကားတြင္ လာတတ္ေသာ စီးကရက္ေၾကာ္ျငာတစ္ခုထဲတြင္ လမ္းေပၚက ေရအိုင္ကို ေမာ္ေတာ္ကားျဖတ္ေမာင္းသြားေသာအခါ ေဘးမွ ေလွ်ာက္သြားေသာ မိ္န္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ေရေတြ စင္သြားသည္။ ရုပ္ျမင္သံၾကားထဲမွာေတာ႔ အေတာ္လွပသည္႔ ျမင္ကြင္းကေလးျဖစ္သည္။

တကယ္႔အျမင္မွာေတာ႔ ေရေတြဖြာကနဲ လြင္႔စင္သြားပံုက လွပေသာ္လည္း ျမင္ကြင္းက မလွပါ။ ကားမွတ္တိုင္မွ ေစာင္႔ေနသူေတြ ေရကိုေရွာင္ရင္း ရုတ္ရုတ္သဲသဲ ဖရုိဖရဲျဖစ္သြားကာ၊ လမ္းေဘးမွာေလွ်ာက္လာေသာ ေက်ာင္းဆရာမ တစ္ေယာက္၏ အက်ီၤအျဖဴမွာ ရြံ႔ေရစက္ေတြ စင္ကုန္တာ ၊ေက်ာင္းသူေလးတစ္ေယာက္ ေရစင္မွာစိုးလုိ႔ ေရွာင္တိမ္းရင္း ေခ်ာ္လဲတာ စသည္႔ျမင္ကြင္းမ်ားသည္ ေတြ႔ဖန္မ်ားလုိ႔ ရိုးေတာင္ေနျပီ။

တစ္ခါက ကၽြန္ေတာ္ျမင္လိုက္ရေသာ ျမင္ကြင္းကေတာ႔ ပံုမွန္ထဲကတစ္ခုျဖစ္သည္႔တိုင္ ၀မ္းနည္းစရာ ေကာင္းသည္ဟု ထင္မိ၏ ။ ဆလြန္းကားအသစ္တစ္စီးသည္ တလွစ္လွစ္ေမာင္းလာသည္။ ေရွ႔က ကားတစ္စင္းကို ဟြန္းသံတတီတီေပးျပီး လမ္းေတာင္းသည္။ ေရွ႔ကားက ဖယ္မေပး။ ထိုအခါ ဆလြန္းကားေလးက လမ္း၏ညာစြန္ယာဥ္ေၾကာမွ မရရေအာင္ေက်ာ္တက္သည္။ မိုးရြာျပီးစ ျဖစ္သျဖင္႔ ပလက္ေဖာင္းနွင္႔ကပ္လ်က္ လမ္းေပၚတြင္ ေရေတြအိုင္ထြန္းေနသည္။ အရွိန္ျပင္းစြာ ျဖတ္ေမာင္းသျဖင္႔ ေရမ်ားသည္ ေမာ္ေတာ္ကား ဦးပိုင္းမွ ျဖာထြက္သလို လွပစြာ လြင္႔စင္သည္။

ကားေမာင္းသူမွာ ေခ်ာေမာလွပေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး ျဖစ္၏။သူသည္ ေယာကၤ်ားနဲ႔ စိတ္ဆိုးလာသလား ။ ခ်စ္သူနွင္႔ ခ်ိန္းထားတာေနာက္က် ေနလို႔ အလ်င္လိုေနတာလား မသိ။ ကားကို နည္းနည္းမွ အရွိန္မေလွ်ာ႔ဘဲ ဆက္ေမာင္းသြားသည္။ ေနာက္မွာ ဘာျဖစ္က်န္ခဲ႔သည္ဆိုတာကိုလည္း အမွတ္ထားဟန္မတူ။ ျဖစ္ပံုကေတာ႔ ေရအိုင္ကို အတင္းျဖတ္ေမာင္းသျဖင္႔ ဖြားကနဲ ထြက္လာေသာ ရြံ႔ေရမ်ားသည္ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွ ေလွ်ာက္လာေသာ သီလရွင္တစ္ပါးကို ရႊဲရႊဲစိုသြားေစျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ေစာေစာက ဆလြန္းကားအသစ္ကေလးသည္ သိန္းရာခ်ီ တန္လိမ္႔မည္ဟု ခန္႔မွန္းမိ၏။

ညက စာေရးေနတုန္း ရုတ္တရက္ မီးပ်က္သြားသျဖင္႔ အေရးေပၚမီးအိမ္ရွာရန္ အိမ္ေရွ႔သို႔ ထြက္လာခဲ႔သည္။ ေမွာင္ၾကီးမည္းႀကီးမို႔ ကုလားထုိင္တစ္လံုးကို မျမင္ဘဲ ၀င္တိုက္မိ၏ ။ ဒူးေခါင္း နည္းနည္းနာသြားေသာ္လည္း သိပ္မျဖစ္ေလာက္ဘူးဆုိျပီး အမွတ္တမဲ႔ ေနလိုက္သည္။ မနက္က်ေတာ႔ ဒူးက နည္းနည္းေယာင္လာ၏ ။ အရြတ္ေနရာကို ခံုေစာင္းနွင္႔ထိမိျပီး ဒဏ္ျဖစ္သြားဟန္တူသည္။ ေျခေထာက္ေကြးလိုက္လွ်င္ တင္းျပီးနာေနသည္။ ညေနဘက္ ပံုမွန္လမ္းေလွ်ာက္ခ်ိန္ေရာက္လာေတာ႔ ဒီေန႔ နားလိုက္လွ်င္ေကာင္းမလား၊ ေျခေထာက္ လမ္းမေလွ်ာက္နိုင္ေလာက္ေအာင္ နာေနတာေတာ႔မဟုတ္၊ေျဖးေျဖး ထိန္းေလွ်ာက္လို႔ ရသည္။ ျပီးေတာ႔ လိမ္းေဆး တခုခုလည္း၀ယ္ခ်င္သည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာ ခဲ႔သည္။

လမ္းမွာပင္ ကားတစ္စင္းပ်က္ေနတာေတြ႔သည္။ စက္ႏႈိးမရျခင္း ျဖစ္သည္။စတတ္တာ ေမာ္တာေမႊ႔သံကိုိ ခပ္လွမ္းလွမ္းကပင္ ၾကားရသည္။ အသံ၀ပ္ေနသျဖင္႔ ေမာ္တာပင္ကပ္ေနသလား၊ဘက္ထရီပဲအားနဲေနသလား။ ဒါမ်ိဳးျဖစ္လွ်င္ စက္ႏုိးဖို႔ တစ္နည္းပဲရွိ၏ ။

``ဒီမွာ ……….ဒီမွာ ´´ ကားနားက အျဖတ္တြင္ ကားေမာင္းသူက လွမ္းေခၚသည္။ကၽြန္ေတာ္ ရပ္လိုက္၏။ ``ကားနည္းနည္းေလာက္ တြန္းေပးပါလားဗ်ာ၊ဘီးလိမ္႔ရုံဆို ႏိုးနိုင္ပါတယ္´´
ဒါေတာ႔ မျဖစ္နိုင္။ ကၽြန္ေတာ္ ဒူးေခါင္းက ေျဖးေျဖးေလွ်ာက္ရံုေလာက္သာရမည္။ ကားတြန္းတယ္ဆိုတာက အားစိုက္ျပီး ေျခကန္တြန္းရမွာဆိုေတာ႔
``ေဆာရီးပဲဗ်ာ…..ကၽြန္ေတာ္ေျခေထာက္ နာေနလို႔ပါ´´

ကားေမာင္းသူ၏မ်က္ႏွာထားမွာ ရုတ္တရက္ေျပာင္းလဲသြားသည္။ ေစာေစာကလို ေအာက္က်ိဳ႔ အကူအညီ ေတာင္းတာမ်ိဳး မဟုတ္ေတာ႔။ကၽြန္ေတာ္ေျခေထာက္မ်ားကို မသကၤာသလို ၾကည္႔သည္။ ေျခေထာက္နာေနတယ္ဆိုျပီး လမ္းေလွ်ာက္နိုင္သလား ဆိုေသာ အမူအရာမ်ိဳး၊ကၽြန္ေတာ္အေနျဖင္႔ အမွန္တကယ္ ေျခေထာက္နာေနျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ေယာင္ေနေသာဒူးေခါင္းကို သက္ေသခံအျဖစ္ လွန္ျပစရာမလိုသျဖင္႔ သူ႔ကုိ အားနာျပံဳးျပံဳးျပ ျပီး ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ႔၏။ေနာက္ဘက္မွ ေတာက္ေခါက္သံ လုိလိုၾကားရသည္ ။သူသည္ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ လူမႈေရးမသိတတ္သူ တဖက္သားကို ကူညီရုိင္းပင္းလိုစိတ္ ေခါင္းပါးသူဟု ထင္သြားသည္မွာေသခ်ာသည္။

ထိုစဥ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းထဲ အေတြးတစ္ခု၀င္လာသည္။ ထိုသူသည္ ေန႔စဥ္နွင္႔အမွ် ေမာ္ေတာ္ကားႏွင္႔ သြားလာေနခဲ႔လိမ္႔မည္။ လမ္းတေလွ်ာက္တြင္ တုန္ခ်ိ တုန္ခ်ိေလွ်ာက္သြားေနေသာ သက္ၾကီးရြယ္အိုမ်ား၊ ကားမွတ္တိုင္တြင္ ႏြမ္းလ်စြာ ရပ္ရင္းကားေစာင္႔ေနေသာ ကိုယ္၀န္ေဆာင္အမ်ိဳးသမီးမ်ား၊ေက်ာင္းမမွီမွာစိုး၍ ဘတ္စ္ကားလားရာဘက္ကို လည္တဆန္႔ဆန္႔ ေမွ်ာ္ေနေသာ ကေလးငယ္မ်ားကို ျမင္မိမွာ ေသခ်ာသည္။ ထုိသူမ်ားကို လူမူေရး၊အသိစိတ္ဓါ္တ္ျဖင္႔ သူ႔ကားေပၚေခၚတင္သြားတာမ်ိဳး တစ္ခါမွရွိခဲ႔ဖူးမည္ မထင္ပါ။ ထိုသူမ်ားကလည္း သူ႔ကို အျပစ္တင္ ရွံုခ်ေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင္႔ တစ္ခါမွ် ၾကည္႔ဖူးခဲ႔လိမ္႔မည္ မဟုတ္ပါ။

တစ္ေယာက္ေယာက္က လမ္းမသိလို႔ ၊အိမ္မသိလို႔ ေမးသျဖင္႔ လမ္းညႊန္လိုက္ရတာမ်ိဳး တစ္ခါမဟုတ္တစ္ခါ ၾကံဳဖူးၾကလိမ္႔မည္။ ျမန္မာလူမ်ိဳးဆိုတာကလည္း ဒီလိုကူညီတာမ်ိဳးကို သိပ္၀ါသနာပါတတ္သည္။ တခ်ိဳ႔ဆို လမ္းညႊန္ရံုသာမက လာ ကၽြန္ေတာ္လိုက္ျပမယ္ဆိုျပီး အိမ္တိုင္ယာေရာက္ လိုက္ပို႔သည္။ ဒါတြင္မက ``ဘယ္သူေရ ဧည္႔သည္လာတယ္ေဟ႔ ´´ဟု လူကိုပါေခၚေပးတတ္သည္။ ဒါေၾကာင္႔လည္း ကမၻာလွည္႔ခရီးသည္ေတြက ျမန္မာျပည္ေရာက္လွ်င္ ေျမပံုမပါရင္ေတာင္ လမ္းမွာမပူရဘူးဟု ခ်ီးက်ဴးေလ႕ရွိ ၾကျခင္းျဖစ္သည္။

ကၽြန္ေတာ္လည္း ျမန္မာပီပီ ဒါမ်ိဳးကို ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ကူညီတတ္သူျဖစ္သည္။ လမ္းညႊန္ရာတြင္လည္း ကြမ္းယာဆိုင္ေဘးကအိမ္ပဲ၊အိမ္ေရွ႔မွာ ဘာပင္ရွိတယ္ဆိုတာမ်ိဳး အေသးစိတ္တိတိက်က် ေျပာတတ္ပါသည္။

သုိ႔ရာတြင္ တစ္ခါတေလေတာ႔ ကသိကေအာင္႔ ျဖစ္ရတာမ်ိဳး ၾကံဳရတတ္သည္။ အထူးသျဖင္႔ ကားႏွင္႔လာသူမ်ားျဖစ္၏။ သူတို႔က လမ္းမသိလို႔ ေမးတဲ႔အခါ ကားေပၚကမဆင္းဘဲ ေမးတတ္ၾကတာမ်ားသည္ ကိုယ္႔ေဘးမွာ ကားလာရပ္ျပီး ေမးတာမ်ိဳး လွမ္းေအာ္ေျပာလို႔ ၾကားနိုင္တဲ႔ အကြာအေ၀းမ်ိဳးဆိုလွ်င္ ကိစၥမရွိ။ တခါတေလက်ေတာ႔ ကိုယ္ကလက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ထို္င္ေနတုန္း လမ္းေပၚကေန ကားရပ္ျပီး လွမ္းေမးသည္။ တခ်ိဳ႔ပုဂၢိဳလ္ေတြ က်ေတာ႔ ကားေပၚကဆင္းရလွ်င္ သိကၡာက်တယ ္ထင္သလားမသိ။ လွမ္းျပီးလက္ယပ္ ေခၚတတ္သည္။ ကူညီလမ္းညႊန္ေပးရမယ္႔ လူကပဲ သူဆီမ်က္ႏွာလို မ်က္ႏွာရ ေျပးသြားရမည္႔ အေပါက္မ်ိဳး။

ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ``ခင္ဗ်ားဆင္းလာခဲ႔ပါလား´´ဆိုေသာသေဘာျဖင္႔ ျပန္ျပီးလက္ယပ္ ေခၚလိုက္သည္။ အမ်ားစုကေတာ႔ သူတို႔အမွတ္တမဲ႔ျဖစ္သြားတာကို သတိရျပီး အားတံဳ႔အားနာ မ်က္ႏွာျဖင္႔ ဆင္းလာတတ္သည္။ တစ္ေယာက္တေလကေတာ႔ ခပ္စိမ္းစိမ္းၾကည္႔ျပီး ေမာင္းထြက္သြားတတ္ၾက၏။

တစ္ညေနမွာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္လမ္းေလွ်ာက္ထြက္စဥ္ေဘးမွာ ကားတစ္စီးထိုးရပ္လာသည္။ ဒရိုင္ဘာက လမ္းနာမည္တစ္ခုကိုေမးသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဘက္မွာ ဒီလမ္းနာမည္မ်ိဳးမရွိ။တခါတရံ ရပ္ကြက္ နံမည္ခ်င္း ခပ္ဆင္ဆင္ ျဖစ္ေနသျဖင္႔ မွားျပီးလာေမးတတ္တာမ်ိဳးရွိ၏ ။ ရပ္ကြက္ေသခ်ာေအာင္
ေမးမည္အျပဳမွာပင္ေနာက္ခံုမွာ ထိုင္ေနေသာ မိန္းမၾကီးတစ္ေယာက္၏ ေဖြးေဖြးျဖဴေသာမ်က္ႏွာ သည္ ကားျပဴတင္းမွာ ကိုယ္ထင္ျပလာျပီး

``ဆရာၾကီးအိမ္ေလ ၊ ဆရာၾကီးအိမ္´´ သူ႔မ်က္ႏွာအမူအရာမွာ ခုလို ေျပာလိုက္ရတာကို ေတာ္ေတာ္ အရသာေတြ႔ေနပံုရ၏ ။ ထုိ႔ေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း

``ေအာ္ ..ဆရာႀကီးအိမ္လား၊ဒီကေန တည္႔တည္႔သြားျပီး ညာဘက္ခ်ိဳးလိုက္၊ ဓမၼာရံုေတြ႔လိမ္႔မယ္။ အဲဒီနားက်ေတာ႔ နိဗၺာန္ေဆာ္ၾကီး အဘနန္းအိမ္ ဘယ္အိမ္လဲလို႔ ေမးၾကည္႔၊ လူတိုင္းသိပါတယ္´´ဟု ျပန္ေျပာလိုက္သည္။ မိန္းမၾကီး၏ မ်က္နွာသည္ တစ္မ်ိဳးေျပာင္းသြားျပီ ။

``အဲဒီ ဆရာႀကီးမ်ိဳးကို ေျပာတာမဟုတ္ဘူး´´

ဟု ခပ္ဆတ္ဆတ္ေျပာသည္ ။ ထို႔ေနာက္္ ``ေမာင္းေတာ႔ ၊ေမာင္းေတာ႔´´

ဟု အမိန္႔ေပးလုိက္၏ ။ကားဒရုိက္ဘာလည္း ကားကိုေဆာင္႔ၾကီးေအာင္႔ၾကီး ေမာင္းထြက္သြားသည္။ ကားေနာက္ခန္းထဲမွာေတာ႔ ေရႊေရာင္ေငြေရာင္ ပန္းပြားေတြ ရစ္ပတ္ထားေသာ လက္ေဆာင္ျခင္းၾကီး တစ္လံုး ၊နံမည္ၾကီးကုန္တိုက္ တံဆိပ္ပါေသာ ဆြဲအိပ္ေတြသံုးေလးလံုး နွင္႔ လွိဳင္းတြန္႔ပံုစကၠဴပံုးၾကီး တစ္လံုးတို႔ကုိ လွမ္းျမင္လုိက္ရ၏ ။

ကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုက္တာ ဘာမ်ားမွားလို႔လဲ ။ အဘနန္းဆိုတာ အသက္ကိုးဆယ္႔ေျခာက္ႏွစ္ရွိျပီ။
ဒီရပ္ကြက္ထဲမွာ သူ႔ထက္ႀကီးတဲ႔ ဆရာႀကီးရယ္လို႔ ရွိမွမရွိတာပဲေလ ။

ကၽြန္ေတာ္ မအားလပ္တဲ႔အခ်ိန္ေတြ မွာ လာလည္ၾကသူမ်ား အတြက္ ကိုမင္းလူ ေရးတဲ႔ ``ဘာမွမဟုတ္ဘူး´´ ဆိုတဲ႔ ရသစံုစာေပေလး ကို ေ၀ငွလိုက္ပါတယ္။ ေက်နပ္ပါေနာ ္........