ဇာတ္လမ္းအဓိကမဟုတ္ေသာ ၀တၱဳတစ္ပုဒ္လို သူႏွင္႔ကၽြန္မခ်စ္ခဲ႔ၾကပါသည္။
ကၽြန္မတို႔မွာ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ၾကံဳၾကိဳက္မႈေတြ ရွိသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဘာျပီးရင္ ဘာလာရမည္ ဟူေသာ ျဖစ္စဥ္မ်ားမရွိပါ။ ကၽြန္မတို႔မွာ ဆႏၵေတြရွိသည္။သိုိ႔ေသာ္ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္မရွိပါ။ ကၽြန္မတုိ႔ မွာ မွန္းဆၾကည္နုူးမႈေတြ ရွိသည္။သုိ႔ေသာ္ အနာဂတ္ မရွိပါ။
ကၽြန္မႏွင္႔ သူ၏အခ်စ္သည္ ေမႊးပ်ံေသာ၊လွပေသာ စံပယ္ပန္းမ်ား ျဖစ္သည္ဆိုလွ်င္ လက္ထဲမွာ ေထြးဆုပ္
ထားေသာ ပန္းမ်ားပဲ ျဖစ္မည္။ စံပယ္ကံုးတစ္ကံုး မဟုတ္ခဲ႔၊ကၽြန္မတို႔၏အခ်စ္ကုိ သီရန္ၾကိဳးမရွိခဲ႔။
သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္မသူ႔ကို အလြန္ခ်စ္ပါသည္။
အာရံုငါးပါးတြင္္ အခ်စ္သည္ အနည္းဆံုးတစ္ပါးပါးျဖင္႔ စတင္တတ္သည္ဟု ေျပာပါသည္။ ကၽြန္မဘယ္အာရံုျဖင္႔ စခ်စ္ခဲ႔မိသလဲ ဟု စဥ္းစားၾကည္႔လွ်င္ ကၽြန္မအ႕ံၾသစြာ ရယ္ခ်င္ပါသည္။ အဆင္း၊ရနံ႕၊ အရသာ၊ အသံႏွင္႔ ထိေတြ႔မႈ အာရံုငါးပါးလံုးျဖင္႔ စခ်စ္ခဲ႔မိေသာေၾကာင္႔ ျဖစ္ပါသည္။
ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ကို္ ဘယ္အခ်ိန္က စခ်စ္သြားမွန္းမသိဘူး ဆုိတဲ႔သူေတြ ေတာ္ေတာ္ညံ႔တာပဲဟု ကၽြန္မထင္ပါသည္။ သည္ေလာက္ အေရးၾကီးသည္႔ အေျပာင္းအလဲတစ္ခုကို သူတို႔ ဘာေၾကာင္႔ သတိမထားမိၾကတာလဲ၊ဘ၀မွာ အျမဲေအာက္ေမ႔အမွတ္ရစရာ ကူးေျပာင္းမႈတစ္ခုကို လူတိုင္း သတိရေနသင္႔သည္ ထင္ပါသည္။
ကၽြန္မအတြက္က အခ်စ္သည္ ႏွင္းတို႔ျဖင္႔ မႈန္ရီေသာ နံနက္ခင္းတစ္ခုက သယ္ေဆာင္လို႔႔ ပါလာေသာအရာ ျဖစ္ခဲ႔ပါသည္။
အဲသည္ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို ကၽြန္မတို႔ရပ္ကြက္ထဲကဟု သိေနတာျဖင္႔ ေျခာက္လေလာက္ ရွိခဲ႔ျပီ။ တစ္ေယာက္ႏွင္႔တစ္ေယာက္ေတြ႔လွ်င္လည္း ျပံဳးမျပမိၾက။ ဘယ္သူကမွ် ကၽြန္မတုိ႔ကုိ မိတ္ဆက္မေပးခဲ႔။ ကုိယ္႔ဟာကုိယ္ မိတ္ဆက္ရန္ထိလည္း တစ္ေယာက္ကုိတစ္ေယာက္ စိ္တ္မ၀င္စားခဲ႔။
ဇန္န၀ါရီနံနက္ခင္းတစ္ခုမွာေတာ႔ ကၽြန္မအိမ္မွ ဟံသာ၀တီအ၀ိုင္း ထိ ကၽြန္မအေျပးက်င္႔ရင္း သူႏွင္႔ဆံုေတြ႔မိပါသည္။ ဆံုခဲ႔မိေတာ႔လည္း သူကိုယ္႔ကုိျမင္သည္။ မ်က္မွန္းတန္းမိေနေသာ ေကာင္မေလးဟုသိသည္။ ကိုယ္က သူ႔ကိုျမင္သည္။ ဒီေကာင္ေလးဟာ လမ္းထိပ္က ဗီဒီယုိေခြအငွားဆိုင္မွ ခဏ ခဏ မ်က္မွန္းတန္းမိေနေသာ တစ္ေယာက္ဟု သိသည္။ဒါပဲ။ သူက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ႏွင္႔အတူ အေျပးက်င္႔ေနသည္။ ကၽြန္မက တစ္ေယာက္တည္း၊ကၽြန္မတို႔ ျပံဳးလည္း မျပမိၾကပါ။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ စကားတေျပာေျပာႏွင္႔ ေျပးေနတာမို႔ ကၽြန္မေလာက္ မျမန္ပါ။ ထုိ႔ေၾကာင္႔ ကၽြန္မကသူတို႔ကုိ ေက်ာ္တက္လာခဲ႔သည္။အဲသည္မွာ အခ်စ္ေရာက္လာဖို႔ အေျခအေနကို ၾကံဳရသည္။
ကၽြန္မ၏ ေ၀ါ႔လ္ကင္းရွဴးက ေလးငါးႏွစ္ေလာက္ ေဟာင္းေနျပီ၊ထုိျပင္ ကၽြန္မက ဖိနပ္ၾကိဳးခ်ည္ရာတြင္ အလြန္ညံ႔ပါသည္။ကၽြန္မဖိနပ္ၾကိဳးသည္ တစ္ခါေျပးလွ်င္ အနည္းဆံုးတစ္ဖက္တစ္ခါေတာ႔ ျပန္ျပင္ခ်ည္ရတတ္၏။ ၾကိဳးေျပျပီး ႀကိဳးႏွစ္ေခ်ာင္းလံုး ဘတ္လတ္ဘတ္လတ္ ဒယဥ္႔တိုက္ေနသည္ကို ခဏခဏေတြ႔ရတတ္ပါသည္။
အဲသည္မနက္က ကၽြန္မသည္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ေရွ႔မွာ ဖိနပ္ႀကိဳးေျပေနခဲ႔သည္။ခ်ည္ထားသည္႔ ၾကိဳးေျပလို႔ျဖင္႔ ဖိနပ္က ေခ်ာင္လာစရာ အေၾကာင္းမရွိပါ။ ဟုိဘက္သည္ဘက္ ရက္ယွက္ကာ တင္းတင္းဆြဲထားေသာ ၾကက္ေျခခတ္ ေနရာေတြက နဂိုအတိုင္းပါပဲ။ သုိ႔ေသာ္ ဖိနပ္ၾကိဳးေျပျပီး တန္းလန္းက်ျခင္း၊ဖိနပ္ေဟာင္း၍ ေခ်ာင္ေနျခင္း ႏွစ္ခုေပါင္းလုိက္
ပထမဆံုးသိလုိ္က္တာကေတာ႔ ရွက္တာပါပဲ။ ရပ္ကြက္ထဲက ေကာင္ေလးေတြ႔ေရွ႔မွာေတာ႔ အရွက္ကြဲျပီး ေနာက္ သိလုိက္တာကေတာ႔ ဒူးဆစ္ဆီက နာက်င္မႈပါပဲ။ေဘာင္းဘီအရွည္ ၀တ္ထားသျဖင္႔ ဒဏ္ရာကို မျမင္နိုင္ေသာ္လည္း ေပက်ံပြန္းသြားေသာ ေဘာင္းဘီသားကို ၾကည္႕ျပီး ဒူးလည္းပြန္းသြားျပီဟု မွန္းလိုက္ရသည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ ကမန္းကတန္းထရပ္လိုက္ပါသည္။သူတို႔ကကၽြန္မေဘးမွ ေက်ာ္တက္ရန္ ျပင္ေနျပီ။
``ေဟ႔ …ေဟ႔ …မင္းဖိနပ္ၾကိဳး ေျပေနတယ္ ´´
သူ႔သူငယ္ခ်င္းက ကၽြန္မအား ဖိနပ္ကုိ လက္ညွိဳးထိုးျပသည္။ကၽြန္မသည္ ထူပူေနေသာမ်က္ႏွာကို ေအာက္ငံုလိုက္ျပီး ႀကိဳးတပ္ရန္ ကိုယ္ကို ကိုင္းငံုခ်လိုက္သည္။ အဲသည္က်မွ လက္ဖေနာင္႔မွာ ပြန္းျပီး ေသြးျခည္ဥေနတာကို ျမင္ရသည္။ နီရဲေနတာပဲ၊ေသြးဟုထင္လိုက္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္မမူးျပီးထုိ္င္က်သြားျပီး။
``ဟာ……..ေဟ႔ေကာင္၊ေကာင္မေလး လဲသြားျပန္ျပီကြ´´
အဲဒါ သူ႔အသံ။သူ႔အသံသည္ ဂစ္တာတစ္ခု၏ အေပၚဆံုး ႀကိဳးႏွစ္ေခ်ာင္းတညး္ တီးခတ္သည္႔အသံလိုပဲ ကၽြန္မအၾကားအာရံုထဲသုိ႔ လႈိင္းခတ္၍ ၀င္ေရာက္သြားသည္။အသံျပီးေတာ႔ လူကိုယ္တိုင္ အနားသုိ႔ေရာက္လာသည္။
``နင္႔လက္မွာ ေသြးေတြနဲ႔၊ နင္႔မွာ လက္ကိုင္ပ၀ါ ပါလား´´
ကၽြန္မမွာ ဘာမွ မပါပါ။ သူ႔ကိုေမာ႔ၾကည္႔ေသာ္လည္း ျပာေ၀ေသာ မ်က္လံုးေၾကာင္႔ သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္ရ၊
``ဒါျဖင္႔ နင္ဘာကိုမွမကိုင္နဲ႔၊ ဖိနပ္ႀကိဳးကိုလဲ မကိုင္နဲ႔၊ငါခ်ည္ေပးမယ္´´
သူ ကၽြန္မအနားမွာ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ကၽြန္မ၏ ဖိနပ္ႀကိဳးကို ခ်ည္ေပးနိုင္ဖို႔ လံုေလာက္စြာ နီးကပ္ေသာ အကြာအေ၀းျဖစ္သည္။သူ႔ရင္ဘတ္သည္ ကၽြန္မမ်က္ႏွာႏွင္႔ တစ္ေပေလာက္ပဲ ေ၀းကြာသည္။ထိုရင္ဘတ္ဆီမွ ေရေမႊးနံ႔တစ္ခုႏွင္႔ ေခၽြးနံ႕ေပါင္းေနေသာ ကိုယ္နံ႕ေျပေျပေလးတစ္ခုကို ရပါသည္။အဲဒီအနံ႕သည္ တုန္လႈပ္ရွက္ရြံစြႊာ အသက္ျပင္းျပင္းရွဳိက္ရွဴေနရေသာ ကၽြန္မ၏ အဆုတ္ထဲမွတစ္ဆင္႔ ႏွလံုးသားထဲ၊ ထိုမွတစ္ဆင္႔ ေသြးေၾကာေတြထဲသို႔ ပ်ံ႕ႏွံ႕စီး၀င္သြားခဲ႔႔ပါသည္။ သူကၽြန္မအသားကို မထိခဲ႔႔ပါ၊ ကၽြန္မ၏ ေ၀ါ႔လ္ကင္းရွဴးႏွင္႔ ဖိနပ္ႀကိဳးကိုသာ သူထိခဲ႔ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူ႔လက္မွ ပူေႏြးမႈသည္ ဖိနပ္ႀကိဳးထဲမွတစ္ဆင္႔၊ေျခအိတ္မွတစ္ဆင္႔ ကၽြန္မကိုယ္ခႏၶာထဲသုိ႔ ျဖည္းညင္းစြာ ၀င္ေရာက္သြားခဲ႔သည္။ အဲသည္အခါက်မွ ျပာေ၀မႈသက္သာသြားေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင္႔ သူ႔လက္ကို ကၽြန္မၾကည္႔မိသည္။ႀကိီးမားေသာ၊သြယ္ရွည္ေသာလက္ေတြ……..၊ဖိနပ္ႀကိဳးကို ဖ်တ္လတ္သြက္လက္စြာ၊ထုိျပင္ လွပစြာ ခ်ည္ျပီးသြားေသာ လက္ေတြ။
``ကဲ….ရျပီ၊နင္မူးေနေသးလား´´
ကၽြန္မေခါင္းမညိတ္ရေသးမီ သူက စပို႔ရွပ္အိတ္ထဲမွ ခ်ိဳခ်ဥ္တစ္လံုး ထုတ္ေပးသည္။
``ေရာ႔..ဒါကိုစားလုိက္၊ဒီနားမွာပဲ ထိုင္ေနခဲ႔၊ငါတို႔ ျပန္လာမွ အတူလိုက္ျပန္…ဟုတ္ျပီလား´´
သူ႔ခ်ိဳခ်ဥ္သည္ သာမန္ အ၀ါေရာင္ခ်ိဳခ်ဥ္တစ္လံုးသာျဖစ္သည္။ ထုပ္ပိုးထားသည္႔ ပလတ္စတစ္စမွာလည္း အသည္းပံုေတြ ဘာေတြမပါ။သုိ႔ေသာ္ သူ႔အက်ၤၤီအိတ္ကပ္ထဲက ခ်ိဳခ်ဥ္၊သူ႔ႏွလံုးသားႏွင္႔ ထိကပ္စြာ ပူေႏြးေနေသာ ခ်ိဳခ်ဥ္၊ကၽြန္မစားဖူးသမွ် ခ်ိဳခ်ဥ္အားလံုးထဲတြင္ သူ႔ခ်ိဳခ်ဥ္က အာဟာရအျပည္႔ဆံုး၊အမူးအေျပဆံုး ျဖစ္ပါသည္။
အဲသည္ ခ်ိဳခ်ဥ္ခြံကေလး ယခုအခ်ိန္ထိ ကၽြန္မမွာ ရွိပါသည္။
*******************************************
သူ႔ကို ကၽြန္မက ``ေကာက္ေကာက္´´ဟု ခ်စ္စနိုးေခၚပါသည္။ဆံပင္ေလးေတြ ဖြာေကာက္ေနတာေၾကာင္႔၊ကၽြန္မအေပၚ ခဏခဏ စိတ္ေကာက္တတ္ေသာေၾကာင္႔၊ေနာက္ျပီး သူ႔နံမည္အရင္းကို ကၽြန္မ မၾကိိဳက္တာေၾကာင္႔ ျဖစ္ပါသည္။(သူ႔ နာမည္က ခပ္တံုးတံုးနာမည္ျဖစ္သည္၊ သူ႔မိဘေတြသည္ ဒီေလာက္ရင္ခုန္စရာေကာင္းသည္႔ ၊ၾကမ္းတမ္းသြက္လက္စြာ ေခတ္မီသည္႔သားကို နည္းနည္းမွ် ရင္ခုန္ခ်င္စရာမေကာင္းသည္႔ ခပ္တံုးတံုးနာမည္ၾကီး ေပးမွေပးရက္ေလျခင္း။)
သူ႔မွာ စတိုင္ေဘာင္းဘီ သံုးထည္၊ဂ်င္းေဘာင္းဘီႏွစ္ထည္ႏွင္႔ ပုဆိုးသံုးထည္ ရွိပါသည္။ အဲဒါေတြ အားလံုး သူရသည္႔လခႏွင္႔ ၀ယ္ထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သူသည္ အင္းစိန္ စက္မႈသိပၸံမွဆင္းေသာ လွ်ပ္စစ္အင္ဂ်င္နီယာေပါက္စေလး ျဖစ္ျပီး ေဆာက္လုပ္ေရးကုမၸဏီ တစ္ခုမွာ အလုပ္လုပ္ပါသည္။ တနဂၤေႏြေန႔လယ္ေတြမွာပဲ ေအးေအးေဆးေဆးေတြ႕ရတတ္ပါသည္။ တစ္ခါတစ္ခါမွာေတာ႔ ကၽြန္မ အလုပ္လုပ္ရာ မိတၱဴဆိုင္သုိ႔ သူလာျပီး စာ၇ြက္ေတြ မိတၱဴကူးတတ္ပါသည္။ အဲသည္အခါမ်ိဳးမွာ စကၠန္႔ပိုင္းေလာက္ စကားေျပာရတတ္ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္မ်ားအား`ကၽြန္မတို႔အတြက္ အပိုဆုေၾကးေလးေတြ´ ဟုသူကေခၚပါသည္။
Bonus ဟူေသာအသံုးအႏွုန္းသည္ အလုပ္ထဲမွ အသံုးအႏွုန္းျဖစ္ေသာ္လည္း ကၽြန္မတို႔အခ်စ္ထဲသို႔ သူက ဆြဲယူလာတတ္သည္။ သူႏွင္႔ကၽြန္မ လမ္းခြဲခါနီးတိုင္း `ငါ႔ကို ေဘာနပ္စ္ေလးေပးခဲ႔႔ပါဦးဟာ´ ဟု သူေတာင္းတတ္သည္။ သူေတာင္းဆုိသည္႔ အပိုဆုေၾကးမွာ ေငြမဟုတ္ပါ၊ ေထြျပားဆန္းၾကယ္သည္႔ ႏႈတ္ခမ္းတစ္ခုလည္း မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္မ၏လက္သန္းႏွင္႔ သူ႔လက္သန္း ခ်ိတ္ယူကာ လက္သီးေလးေတြ ဆုပ္လ်က္ ကၽြန္မ သူ႔လက္ခံုကို လွစ္ခနဲနမ္းလိုက္သည္႔ ေႏြးေထြးမႈတစ္ခုသာ ျဖစ္တတ္သည္။ အဲဒါကို သူသည္ မင္းသမီးေလး၏ ပန္းကံုးစြပ္ခံလိုက္ရေသာ လူဆင္းရဲကေလးတစ္ေယာက္လိုပင္ ေက်နပ္ၾကည္ႏူးစြာ ခံယူတတ္ပါသည္။
တစ္ခါတစ္ခါ သူေတာင္းသည္႔ အပိုဆုေၾကးက ရယ္စရာေကာငး္၏။
ကၽြန္မကို သူက ႏွုတ္ခမ္းဆိုးေဆးေတာင္႔ (ေစ်းသိပ္မၾကီးသည္႔)တစ္ခု ၀ယ္ေပးျပီး သူ႔ေရွ႔မွာပဲ ဆိုးခိုင္းသည္၊ႏႈတ္ခမ္းဆိုးေဆး ဆိုးသည္႔အခါ ႏႈတ္ခမ္းေပၚမွာ အေရာင္စြဲ၍ တင္က်န္ရစ္ေစရန္ ကၽြန္မက စကၠဴလက္ကိုင္ပ၀ါေခါက္ေလးကို ငုံျပီး ဖိႏွိပ္ပစ္လ်က္ ႏွစ္ထပ္သံုးထပ္ ျပန္ဆိုးေလ႔ရွိတာ သူသိထားေသာေၾကာင္႔ျဖစ္ပါသည္။သူ႔ႏႈတ္ခမ္းနီကို သံုးႀကိမ္ စကၠဴျဖင္႔ဖိျပီး ေလးႀကိမ္ေျမာက္ ဆုိးျပီးသြားသည္႔အခါ စကၠဴလက္ကိုင္ပ၀ါေလးေပၚ၌ ႏႈတ္ခမ္းရာသံုးခု ထင္ေနခဲ႔ျပီးျပီျဖစ္၏။ ထိုစကၠဴလက္ကိုင္ပ၀ါေလးကို သူက ကၽြန္မဆီမွေတာင္းယူပါသည္။
ပထမဆံုးအႀကိမ္ သူေတာင္းတုန္းက ကၽြန္မ မေပးခ်င္ခဲ႔ပါ။
`ဟင္….ဘာလုပ္ဖုိ႔လဲ´ ဟု ကၽြန္မက ေမးေတာ႔ သူက က်ယ္ျပန္႔စြာ ျပံဳးရယ္လ်က္ `ဘာလုပ္လုပ္ေပါ႔ ´ ဟု ေျဖခဲ႔သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေဘာနပ္စ္ေလးအျဖစ္ ေပးခဲ႔ပါဟု သူေျပာ၏။ သူသည္ အျမဲတမ္းေတာ႔ အပိုဆုေၾကး ေတာင္းတတ္သူမဟုတ္ပါ၊ ဒါေၾကာင္႔ ကၽြန္မသူ႔ကို စကၠဴလက္ကိုင္ပ၀ါေလး ေပးလုိက္ပါသည္။
ထို စကၠဴလက္ကိုင္ပ၀ါေလးကို ၇င္ဘတ္ေပၚမွာတင္ျပီး အိပ္သည္ဟု ေနာက္ထပ္ဆံုမွ သူေျပာ၏။ ေနာက္ျပီး ကၽြန္မမေမးဘဲႏွင္႔ သူ႔ဟာသူ မလံုမလဲႏွင္႔ `အင္းေလ…ရင္ဘတ္ေပၚတင္ျပီး အိပ္ရံုေတာ႔လဲ မကဘူးေပါ႔ဟာ´ ဟု ခပ္မႈန္မႈန္ျပံဳးလ်က္ ဖြင္႔ဟ၀န္ခံပါသည္။
***************************************
ကၽြန္မႏွင္႔ သူသည္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈေတြ ေတာင္းဆိုမႈေတြ ဘာတစ္ခုမွ မျပဳလုပ္ၾကပါ၊ သူစီးကရက္ေသာက္တတ္တာကို ကၽြန္မ ျမင္ဖူးပါသည္။ စီးကရက္ကို ကၽြန္မမၾကိဳက္ပါ။ သူေသာက္ေနတာကိုလည္း မႀကိဳက္ပါ။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္မ သူ႔အား ဘာမွမေတာင္းဆိုခဲ႔႔ပါ။ စကားေျပာရင္း အဆင္မေျပျဖစ္လို႔ စိတ္တိုုုစိတ္ေကာက္ရတာေတြေလာက္ပဲ တစ္္ေယာက္ကုိတစ္ေယာက္ ခြင္႔ျပဳထားခဲ႔ၾကသည္။
သူႏွင္႔ ကၽြန္မ အစကတည္းက အေပးအယူတစ္ခု လုပ္ထားၾကေသာေၾကာင္႔ ျဖစ္ပါသည္။
`နင္႔ ဘ၀ထဲကို ငါ႔ကုိဆြဲမေခၚနဲ႔၊ငါလဲ နင္႔ကို ငါ႔ဘ၀ထဲ ဆြဲမေခၚဘူး၊ နင္သေဘာတူလား။သေဘာတူရင္ နင္အလုပ္ျပန္တဲ႔အခ်ိန္ထိ ငါေစာင္႔ျပီး အိမ္ျပန္ေပးမယ္´
`သေဘာတူတယ္။နင္လဲ ငါ႔ကို ဟုိဟာမလုပ္နဲ႔ ဒီဟာမလုပ္နဲ႔ မခ်ဳပ္ခ်ယ္နဲ႔´
`ေအး မခ်ဳပ္ခ်ယ္ဘူး´
သူ႔ရံုးက လမ္း ၅၀မွာ ၊ကၽြန္မဆိုင္က ဆိပ္ကမ္းသာလမ္းမွာ၊သူ႔ရံုးက ခုႏွစ္နာရီမွာ ဆင္းသည္။ထိုအခါ သူကရံုးဆင္းလွ်င္ ကၽြန္မဆိုင္နားက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ တစ္နာရီတိတိ ထိုင္ေစာင္႔ျပီး အျပန္ကိုေစာင္႔၍ ဘတ္စ္ကား အတူစီးၾကပါသည္။
သူက ေမာင္နွမသံုးေယာက္တြင္ အၾကီးဆံုး။လခႏွစ္ေသာင္းက်ပ္ ရသည္ကုိ မိဘအား တစ္ေသာင္းခြဲအပ္သည္ဟု သူေျပာပါသည္္။
ကၽြန္မတို႔သည္ ဘတ္စ္ကား က်ပ္ညပ္ေနလွ်င္ တစ္ေယာက္ကုိတစ္ေယာက္ စကားပင္မေျပာနိုင္ေအာင္ စိတ္ညစ္ေနၾကသည္။ ဘတ္စ္ကား ေခ်ာင္လွ်င္ေတာ႔ စကားေျပာၾကပါသည္။ သူၾကည္႔ျပီးသည္႔ ရုပ္ရွင္မ်ားအေၾကာင္း၊သူဖတ္သည္႔ မဂၢဇင္းမ်ားအေၾကာင္းလည္းပါသည္။ သူ႔ညီေလး ေခြးကိုက္ခံရလုိ႔ ေခြးရူးကာကြယ္ေဆးသြားထိုး ရသည္႔အေၾကာင္း၊သူ႔အေမသြားကိုက္လို႔ သြားဆရာ၀န္ သြားျပသည္႔အေၾကာင္း စသည္စသည္ မိသားစု အေရးေတြလည္းပါသည္။ ကၽြန္မ၏ထီးကေလး ႏြမ္းေနျပီျဖစ္၍ ထီးအသစ္ကေလး ၀ယ္ေပးခ်င္ေၾကာင္းလည္းပါသည္။ကၽြန္မကလည္း ကၽြန္မတို႔ေမာင္နွမေတြ တရုတ္ကားနွင္႔ေဘာလံုးပြဲ လုျပီး ရန္ျဖစ္ၾကသည္႔အေၾကာင္း၊မနက္ေစာေစာ အေမမနိုးသျဖင္႔ ကၽြန္မ ဟင္းထခ်က္တာ ဟင္းအိုးတူးသြားသည္႔အေၾကာင္း ရုပ္ျမင္သံၾကားမွ ေၾကာ္ျငာအသစ္ေတြအေၾကာင္း ေျပာျပတတ္ပါသည္။ သူ႔ေက်ာပိုးအိတ္ ကေလးႏြမ္းစုတ္ေနသျဖင္႔ ေက်ာပုိးအိတ္သစ္ကေလးတစ္ခု ၀ယ္ေပးခ်င္လို႔ တစ္လမွာ ႏွစ္ရာက်ပ္ စုထားသည္႔အေၾကာင္း ေျပာျပေနတတ္ပါသည္။
သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္မတို႔ ေျပာသည္႔အေၾကာင္းမ်ားတြင္ အခ်စ္အေၾကာင္း မပါ၀င္ခဲ႔၊ေယာကၤ်ားနွင္႔မိန္းမတုိ႔၏ လိုအင္ဆႏၵမ်ား မပါ၀င္ခဲ႔၊မာနေတြ၊မခံခ်င္စိတ္ေတြ မပါ၀င္ခဲ႔။
ကၽြန္မေဘးမွာ သူထိုင္ေနလွ်င္ ကၽြန္မ၏ ညအိမ္အျပန္ခရီး လံုျခံဳေခ်ာေမြ႔ေနသည္ ဟု ခံစားရသည္။သူ႔ဆံပင္ ဖြာဖြာလိမ္လိမ္ေလးေတြက ကၽြန္မနဖူးမွာ နားရြက္မွာ လာထိလွ်င္၊သူ႔လက္ေမာင္းနွင္႔ကၽြန္မပခံုးထင္မိလွ်င္ ေႏြးေထြးေသာ ခ်ိဳျမိန္မႈကို ကၽြန္မခံစားရသည္။ တစ္ခါတစ္ခါ သူမရိပ္မိေအာင္ သူ႔လက္ေမာင္းမွာ တစ္စကၠန္႔ ႏွစ္စကၠန္႔ေလာက္ ပါးအပ္ျပီး အသက္ျပင္းျပင္း ရႈိက္ရွဴလိုက္ရလွ်င္ သူ႔ ႏွလံုးေသြးေတြက ကၽြန္မကုိယ္ထဲသုိ႔ ေပါင္းစီးစီး၀င္သြားသလုိ အခ်စ္အရသာကို ကၽြန္မ ေက်နပ္စြာ ရလိုက္သည္။
ကၽြန္မ သူ႔ကို စကားေျပာရင္း တစ္ခါတစ္ခါ စကားျဖတ္လ်က္ သူ႔ကုိ ေငးေမာမိသြား၏။ သူ႔က `ဘာၾကည္႔တာလဲ´ဟု ေမးတတ္ပါသည္။
`နင္ကေလ…တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ႔………..´ကၽြန္မေျပာခ်င္သည္႔ စကားကိုမေျပာေတာ႔ဘဲ ဘာမွမဟုတ္ပါဘူးဟု ရယ္ပစ္လိုက္လွ်င္ `သိပ္ခ်စ္စရာေကာငး္တာပဲ လို႔ေျပာမလို႔မဟုတ္လား´ဟု ေသခ်ာေသာအျပံဳးမ်ိဳးျဖင္႔ စတတ္၏။ `ဟုတ္ပါဘူး၊သိပ္ရုပ္ဆိုးတာပဲလို႔ ေျပာမလို႔´ ဟု ကၽြန္မက ေျဖလွ်င္ သူရယ္ေမာပါသည္။ `မယံုပါဘူး´ တဲ႔
***********************************************************
ဒါကို အခ်စ္မဟုတ္ဘူးဟု တခ်ိဳ႔က ေ၀ဖန္ခ်င္ ေ၀ဖန္ပါလိမ္႔ မည္။
အခ်စ္ဆိုတာ ဘာလဲဟု အတိအက်အဓိပၸာယ္ ေဖာ္နိုင္သူေတြကို ကၽြန္မတကယ္ ခ်ီးက်ဴးပါသည္။ကၽြန္မကေတာ႔ အခ်စ္ဆုိတာကို အဓိပၸာယ္အတိအက် မသိပါ။
အခ်စ္ဆိုတာ ပိုင္ဆိုင္ရယူလိုျခင္းလား၊ စြန္လြတ္ျခင္းလား၊ အခ်စ္ဆိုတာ ရင္ခုန္စြာတက္မက္ျခင္းလား ၊ စားသံုးျပီးေသာ္လည္း မ၀သည္႔ ခ်ိဳျမိန္ေသာ ပ်ားရည္စက္ေတြလား၊နက္ရႈိင္းစြာ တုိး၀င္ဖို႔ွ ဆြဲေဆာင္သည္႔ ေမႊးပ်ံေသာ အေမွာင္ထုတစ္ခုလား၊ ေနပူထဲကလာသူကို အရိပ္ထဲမွ ၾကိဳဆို၍ တုိက္ေသာေအးစိမ္႔သည္႔ ေရတစ္ခြက္လား။
အဲဒါေတြ ကၽြန္မ မေျပာတတ္ပါ။
ကၽြန္မသိသည္က ကၽြန္မ၏ အခ်စ္ကေတာ႔ ႏူးညံ႔ေပ်ာ႔ေပ်ာင္းသည္႔ ေခြလိမ္ဖြာလႊင္႔သာ အညိဳရင္႔ရင္႔ ဆံပင္ေလးမ်ားျဖစ္သည္။ ဟမ္ဘာဂါ၏ သံုးပံုတစ္ပံုေလာက္ ကို အလြယ္တကူ ငံုျပီး ကိုက္ယူနိုင္ေလာက္ေအာင္ က်ယ္ျပန္႔ေသာ ပါးလွပ္ေသာ ႏႈတ္ခမ္းတစ္စံု ျဖစ္သည္။ အဲဗား ေရေမႊးနံ႕ႏွင္႔ ေခၽြးနံ႕ေပါင္းစပ္ျပီး ခ်ိဳျမ ေမႊးသည္႔ ရွပ္အက်ၤီ အိတ္ကပ္တစ္ခုျဖစ္သည္။ ပူေႏြးစြာ ျမဲျမံသည္႔ လက္ဖ၀ါးတစ္စံုျဖစ္သည္။ ဂစ္တာေဘ႔စ္သံလို ခိုင္မာစြာ ဆြဲေဆာင္သည္႔ ၀ါညက္ညက္ အက္သည္႔အသံတစ္ခု ျဖစ္သည္။
အဲသည္႔ အခ်စ္ကို ကၽြန္မ ခံစားသိျဖင္႔ သိေနပါသည္။
ဒါေၾကာင္႔ အဲဒါ အခ်စ္ပဲ ျဖစ္သည္။
အခ်စ္တစ္ခု၏ ရည္မွန္းခ်က္သည္ လက္ထပ္ျခင္းဟု ေျပာလွ်င္ အဲသည္႔စကားကို ကၽြန္မလက္မခံပါ။ လက္ထပ္ျခင္းသည္ အခ်စ္၏ သခ်ၤဳ ိင္းျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္။ သုိ႔မဟုတ္ အခ်စ္၏ အဆံုးသတ္ ဇာတ္သိမ္း တစ္ခုျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္။ အခ်စ္ ၏ ခရီးဆံုးပန္းတိုင္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္.။ လက္ထပ္ျခင္းသည္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မအတြက္ေတာ႔ မႈန္၀ါး၀ါး ေ၀းကြာလွသည္႔ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္မ စိတ္မ၀င္စားပါ။ ကၽြန္မ စိတ္၀င္စားေအာင္မဆြဲေဆာင္နိုင္ခဲ႔ပါ။
အခ်စ္တြင္ တာ၀န္ယူမႈ၊ကတိျပဳမႈပါသလား၊ မပါပါ၊
အခ်စ္တြင္ အခ်စ္ပဲ ပါပါသည္။လိုက္ေလွ်ာမႈပါ၀င္ေသာ္လည္း အဲဒါဟာ တာ၀န္ေၾကာင္႔လိုက္ေလွ်ာတာမဟုတ္၊
အခ်စ္စိတ္သက္သက္ျဖင္႔ လိုက္ေလ်ာတာျဖစ္သည္။ ျမတ္နိုးျခင္းသက္သက္ျဖင္႔ လို္က္ေလ်ာတာျဖစ္သည္။ ေစာင္႔ေရွာက္မႈပါ၀င္ေသာ္လညး္ အဲဒါဟာ တာ၀န္ေၾကာင္႔ ဂတိေၾကာင္႔ ေစာင္႔ေရွာက္တာမဟုတ္၊အခ်စ္စိတ္သက္သက္ေၾကာင္႔ ယုယစိတ္သက္သက္ေၾကာင္႔ ေစာင္႔ေရွာက္တာပဲ ျဖစ္သည္။
အခ်စ္သည္ ႏြားနို႔တစ္ခုမဟုတ္၍ သုိးသြားမွာခ်ဥ္သြားမွာကို မစိုးရိမ္ရပါ၊ အခ်စ္ေယာင္ေဆာင္ထားသည္႔ မက္ေမာတြယ္တာမႈေတြကေတာ႔ အခ်ိန္လြန္လွ်င္ သုိးကုန္နိုင္ပါလိမ္႔မည္။
ကၽြန္မႏွင္႔သူ၏ အခ်စ္သည္ ဘာႏွင္႔မွ ေရာမေနေသာအခ်စ္သက္သက္ျဖစ္သည္။ထို႔ေၾကာင္႔ ကၽြန္မတို႔ ဘာမွ ထပ္မလုိအပ္ေတာ႔ပါ၊ ကၽြန္မတို႔မွာရွိေသာ အခ်စ္သည္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ေပးလို႔ယူလုိ႔လည္းမရ၊
တစ္ေယာက္ကုိတစ္ေယာက္ ခံစားလုိ႔သာရပါသည္။ နီးလည္းသိပ္နီးမလာခဲ႔ ထုိေၾကာင္႔ သိပ္ေ၀းသြားမွာကိုလည္း မပူပင္ခဲ႔႔ပါ။
သူကကၽြန္မကို `ဘာလိုခ်င္လဲ´ ဟု ခဏခဏေမးဖူးပါသည္။ လခေကာင္းတဲ႔အလုပ္တစ္ခု ရခ်င္သည္ ဟု ကၽြန္မေျဖတတ္ပါသည္။
`နင္ေရာ ဘာလိုခ်င္လဲ´ ဟု သူ႔ကုိ ျပန္ေမးပါသည္။
`နင္႔ကိုအလုပ္သြား အလုပ္ျပန္၀င္ေခၚေပးဖို႔ ကားေလးတစ္စီး လိုခ်င္တယ္´ဟုသူေျဖပါသည္။
`ငါတို႔ေတြ မနက္ေစာေစာ လမ္းမေလွ်ာက္ရတာၾကာျပီေနာ ္´ ဟု သူကေျပာေတာ႔
`အခု မိုးကုန္ေတာ႔မွာပဲ ေဆာင္းေရာက္ရင္ ငါတုိ႔ လမ္းေလွ်ာက္၊ေျပးၾကမယ္ေလ´ ဟု သူ႔ကုိေျပာမိပါသည္။
က်ပ္ညပ္ေနေသာ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာမဟုတ္၊ ဆူညံေနေသာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲမွာမဟုတ္၊ ညအေမွာင္မွာ ကသုတ္ကရက္ အိမ္ျပန္ရေသာ လမ္းမွာမဟုတ္ ၊ႏွင္းျဖင္႔ေအးစိမ္႔ေသာ ေျခာက္ေသြ႔ေသာ လတ္ဆတ္ေသာ နံနက္ခင္းတစ္ခုမွာ ေအးေအးေဆးေဆး ေတြ႔ခ်င္သည္။ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ လက္ခ်င္းေထြးဆုပ္ ျပီးေျပးခ်င္သည္။ ဘိနပ္ၾကိဳးခ်ည္ေပးရင္း တစ္ေယာက္မ်က္နွာတစ္ေယာက္ ေငးေမာခ်င္သည္။ အခ်စ္အတြက္ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္တစ္ခုခု ရွိရမည္ဆိုလွ်င္
``ကၽြြန္မေမွ်ာ္လင္႔တာက ေဆာင္းနံနက္ခင္း´´ေတြျဖစ္ပါသည္။
မအားလပ္တဲ႔အခ်ိန္ေတြမွာ လာလည္ေသာသူငယ္ခ်င္းမ်ားအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ႏွစ္သက္ေသာဂ်ဴးရဲ႔ ၀တၱဳေလး ကိုေ၀ငွလုိက္ပါတယ္။
ဒီဝတၱဳေလးကုိ ဖတ္ပီး လူကုိ ငုိင္က်သြားတယ္ပဲဗ်ာ။ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္။ ဒါက အၿပည့္လားဗ်။ရွိရင္တင္ေပးပါဦးဗ်ာ။
Very nice love story..