ၾကယ္စီ လ

တစ္ပြင့္တစ္ခက္ ေၾကြရက္ေစာေစာ
မလြင့္ေၾကြႏွင့္ ၾကယ္စင္ပြင့္ေတြ

ေရာင္ျခည္ကြယ္ေပ်ာက္ ညေမွာင္ေရာက္ေသာ္
တစ္စ ထက္ထက္ စီရီလက္သည္
ေကာင္းကင္သခင္ လဝန္းရွင္၏
ရံေရြေတာ္ပါး ၾကယ္စင္မ်ားေလ

ျပိဳးျပက္လင္းလက္ အေမွာင္ထက္ဝယ္
သာေမာရႈဖြယ္ တင့္တင့္တယ္ႏွင့္
မ်က္ေတာင္ခ်မရ ဆြဲေဆာင္လွ၏
အျမင္ဆန္းတင့္ ၾကယ္စင္ပြင့္ေတြ

လင္းဝါဝါထိန္
စိန္စီၾကယ္ခ လွလွညမွာ
တစ္ပြင့္တစ္ခက္ ေၾကြရက္ေစာေစာ
မလြင့္ေၾကြႏွင့္ ၾကယ္စင္ပြင့္ေတြ .... ။ ။

(23-2-2000 ) တုန္းက ေရးထားတဲ့ ကဗ်ာေလးပါ ။

ဆက္ဖတ္ရန္...

မူလသုိ႔...

ျဖတ္သန္းရာ ႏွစ္ငါးဆယ္

အမွတ္တမဲ့ပါပဲ
ေလွ်ာက္ခဲ့မိတာ ႏွစ္ငါးဆယ္
ျဖတ္သန္းရာ လမ္းကို လြမ္းမိပါရဲ႕

ဖူးသစ္ပြင့္ခဲ့
ရင္ခုန္သံေဝစည္တဲ့
ႏုပ်ိဳျခင္း ငယ္ဘဝေတြ … လြမ္းလိုက္တာ …

တစ္ခါတစ္ေလလည္း ရယ္ခဲ့ ဖူးပါရဲ႕
ရင္ဗလာေတြနဲ႔ ငိုခဲ့ ဖူးပါရဲ႕
ၾကည္ႏူးျခင္းနဲ႔ ျပံဳးခဲ့ ဖူးပါရဲ႕
မသိမသာလည္း ေငးခဲ့ ဖူးပါရဲ႕
ရွင္သန္ဖူးတဲ့ လမ္းေလးကို လြမ္းမိပါရဲ႕ …..

ဘယ္သူသိမလဲ
စာမသီ ေတာ့ခ်င္တဲ့
မုန္တိုင္းရဲ႕ ညေတြ … လြမ္းလိုက္တာ …

ရြက္၀ါေၾကြကာရန္ေတြလည္း ခံစားဖူးခဲ့
မိုးသည္းအေမွာင္ရက္နဲ႔လည္း လက္တြဲဖူးခဲ့
လေရာက္အရိပ္နဲ႔လည္း အိမ္မက္ဖူးခဲ့
ႏွင္းျမဴမႈန္မ်ားနဲ႔လည္း လမ္းေလွ်ာက္ဖူးခဲ့
ျဖတ္သန္းဖူးတဲ့ လမ္းေလးကို လြမ္းမိပါရဲ႕ …..

ရယ္သံေတြ ေတာင္ပံခတ္
ေရးဖြဲ႔မမီႏိုင္တဲ့
သမီးနဲ႔သား အတူရက္ေတြ … လြမ္းလိုက္တာ ..

အမွတ္တမဲ့ပါပဲ
ေလွ်ာက္ခဲ့မိတာ ႏွစ္ငါးဆယ္
ျဖတ္သန္းရာ လမ္းကို လြမ္းမိပါရဲ႕ …………

အန္တီသူငယ္ခ်င္းေလး .. 24 .. ရက္ေမြးေန႔မွသည္ .. ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြားသုိ႔ ……………..

ဆက္ဖတ္ရန္...

မူလသုိ႔...

အတၱနယ္စဥ္းမ်ဥ္း

ျဖစ္ရပ္က ျပင္သစ္ျပည္ နပိုလီယံ နန္းက်ၿပီးစ အခ်ိန္ပါ။ နပိုလီယံက ဝါတာလူး စစ္ပြဲၾကီးမွာ အေရးနိမ့္သြားတယ္။ သူ႔ကို ႏိုင္ေအာင္တိုက္ခဲ့တဲ့ အဂၤလိပ္စစ္ဗိုလ္ၾကီးက ေလာ့ဒ္ဝယ္လင္တန္ ဆိုတာပါပဲ။ ဝယ္လင္တန္က ျပင္သစ္မွာရွိေနခိုက္ သမင္လိုက္ အမဲကစားဖို႔ ထြက္တယ္။ ျမင္းကိုယ္စီနဲ႔ေပါ့။ အဲဒီ အခိုက္မွာ သမင္က ေတာင္ယာျခံၾကီး တစ္ခုထဲကို ခုန္ဝင္ေျပးသြားတယ္ ။ ဒီေတာ့ ေနာက္ကလိုက္လာတဲ့ ဝယ္လင္တန္နဲ႔ အျခံအရံေတြက ျခံတခါးကို ဖြင့္ၿပီးဝင္ဖို႔လုပ္တယ္။ ျခံေစာင့္တဲ့ကေလးက တံခါးကို လံုးဝ အဖြင့္မခံဘူး။
ဒီေတာ့ အျခံအရံတစ္ေယာက္က ယာေစာင့္လူငယ္ေလးကို " မင္းတံခါးကို ဖြင့္ေပးပါ။ အခု လာတာ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီး ဝယ္လင္တန္ " လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ဒီေတာ့ လုလင္ငယ္ေလးက .. "ဘယ္သူလာလာဖြင့္မေပးရဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို သခင္က မွာထားတယ္၊ ဘယ္သူလာလာ ကၽြန္ေတာ္ မဖြင့္ႏိုင္ဘူး။ … " လို႔ ေျပာတယ္။ ေနာက္လိုက္ စစ္သည္ေတာ္ တစ္ဦးက အတင္းဖြင့္မယ္လုပ္တယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဝယ္လင္တန္က တားတယ္။ ျပန္လွည့္လာၾကတယ္။ အဲဒီ ထိေအာင္ အေရးမၾကီးေသးဘူး။
အဲဒီေကာင္ေလးက သူ႔ဆရာသမားကို လွမ္းေျပာလိုက္တဲ့အသံကို ၾကားလိုက္ရမွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဝယ္လင္တန္က ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာေတာ့တယ္။ ေကာင္ေလးေျပာလိုက္တာက -
ဆရာေရ နပိုလီယံေတာင္ ရံႈးနိမ့္ခဲ့ရတဲ့ အဂၤလိပ္စစ္ဗိုလ္ ခ်ဳပ္ၾကီးကို ကၽြန္ေတာ္ေမာင္းထုတ္လိုက္ၿပီတဲ့ ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးဝယ္လင္တန္က ရယ္ေမာလိုက္တဲ့ၿပီး မွတ္ခ်က္ခ်လိုက္တဲ့ စကားက -
ဒီလိုလူငယ္မ်ိဳး တပ္ရင္းတစ္ခုစာေလာက္ရွိရင္ ကမၻာၾကီးတစ္ခုလံုးကို ငါသိမ္းႏိုင္ပါတယ္ကြယ္ … တဲ့။
ကိုင္းၾကည့္စမ္း စာရိတၱသတိၱ၊ စာရိတၱမာန မၾကီးၾကေပဘူးလား။ ယာေစာင့္ေကာင္းေလးသာ မဟုတ္ဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးဝယ္လင္တန္ကေရာ စာရိတၱမာန မၾကီးေပဘူးလား။
နပိုလီယံကို ႏိုင္ေအာင္တိုက္ခဲ့တယ္။ အႏိုင္ယူခဲ့တယ္။
ဒါေပမယ့္ ယာေစာင့္ကေလးငယ္ကိုေတာ့ အႏိုင္မက်င့္ေပဘူး။

(အထက္ပါပံုျပင္ကို စာမူခြင့္ျပဳခ်က္အမွတ္ 4007110607 ျဖင့္ ဇြန္ပြင့္စာေပတိုက္မွ ပထမအၾကိမ္ ထုတ္ေဝေသာ ဆရာေအာင္သင္း၏ ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းဆရာစာအုပ္ စာမ်က္ႏွာ 153-154 မွ ေကာက္ႏုတ္ေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။)

ဇန္နဝါရီထုတ္ စံပယ္ျဖဴ မဂဇင္း မွာ Special Pages for Youth မွ edu@story မွ ေဆာင္းပါးျဖစ္ပါသည္။

ဆက္ဖတ္ရန္...

မူလသုိ႔...

တို႔တိုင္းျပည္

ထေလာ့ျမန္မာ အိုျမန္မာတို႔
တို႔ရြာတို႔ေျမ တို႔ရြာေျမ၀ယ္
ေစတီစပါး မ်ားလည္းမ်ား၏
မ်ားပါေလလည္း တမြဲမြဲႏွင့္
ဆင္းရဲကာသာ ကာလၾကာလွ်င္ ယာစကားမ်ိဳး
တညိွဳးညိွဳးႏွင့္ ပုထိုးျမင့္ေမာင္း
ေက်ာင္းၾကိဳေက်ာင္းၾကား လွည့္လည္သြားလ်က္
မစားေလရ ၀မ္းမ၀၍
ဆြမ္းမွ်မတင္ႏိုင္ ရွိမည္တည္း။

ထေလာ့ျမန္မာ အိုျမန္မာတို႔
တို႔ရြာတို႔ေျမ တို႔ရြာေျမ၀ယ္
ေရခ်ိဳေသာက္ရန္ ျမစ္ေခ်ာင္းကန္ႏွင့္
သီႏွံခ်ိဳပ်ား မ်ားလည္းမ်ား၏
မ်ားပါေလလည္း တမြဲမဲြႏွင့္
ဆင္းရဲကာသာ ကာလၾကာလွ်င္
ျမင္သာျမင္ရ မစားရ၍
ေတာက ျပိတၱာျဖစ္မည္တည္း။

ထေလာ့ျမန္မာ အိုျမန္မာတို႔
အားမပ်ာ့ႏွင့္ မေလွ်ာ့လံု႔လ
သူကစ၍ ငါကအားလံုး
လက္ရံုးျမားေျမာင္ ဥာဏ္ျမားေျမာင္ႏွင့္
စြမ္းေဆာင္ၾကေလ ေဆာင္ၾကေလေလာ့
ဤေျမဤရြာ ဘယ္သူ႔ရြာလဲ
ဤယာစပါး ဘယ္သူ႔စပါးလဲ
ထားေလာ့တာ၀န္ ပြန္ေလာ့လုပ္ငန္း
ဥာဏ္ေရွ႕ပန္း၍ တ၀မ္းတစိတ္ ညီေစသတည္း။

ဆရာေဇာ္ဂ်ီ

(စံပယ္ျဖဴ မဂၢဇင္း ဇန္န၀ါရီ လ ၂၀၀၉ - မွ ဂ်ဴး ေရးေသာ ယံုၾကည္ခ်က္ျဖင့္ ဆက္သည့္မ်ိဳးဆက္မွ ေဆာင္းပါးမွ ေတြ႔ရွိသည္။ )

ဆက္ဖတ္ရန္...

မူလသုိ႔...

အိမ္မက္တို႔လဲေလ်ာင္းအိပ္စက္ရာ

စိတ္အနားသတ္
လြင့္ကူးရာ တိမ္တို႔ေကာင္းကင္
တည္မွီရာ ရင္ခုန္အလြမ္း
ရင္ တစ္ဘက္ျခမ္း အေမွာင္ေတြ

ေက်ာျခင္းကပ္ၿပီးေနာက္
အနမ္းတို႔ကို ေလထဲလြင့္ေဖာက္ခြဲလိုက္တယ္

ဘယ္လိုရာသီျခံဳ လွမ္းရမလဲ
ပိန္းပိတ္ေအာင္ျဖဴတဲ့ ႏွင္းထုနဲ႔
ယံုၾကည္ရာ ျပိဳျပိဳက်ေလလည္း
၀န္းက်င္ထဲ ျမင္တတ္ျခင္းမွာ
စံပယ္ေတြ ေဖြးေဖြးလႈပ္ ..

ေသခ်ာရဲ႕လား .... စံပယ္ဆိုတာ
သိျခင္း စိတ္ အေမွာင္ည
မိုးစက္ေတြေအာက္ ေခါင္းငံုလ်က္
ငါ မငို တတ္ခဲ့ဘူးဆိုတာ ........

ယံုၾကည့္ျခင္းနဲ႔လမ္းခြဲၿပီးသည့္ေနာက္
အသက္ကို ေကာင္းကင္ထဲ လြင့္ကူးေစလိုက္တယ္ ..

ဆက္ဖတ္ရန္...

မူလသုိ႔...

အိမ္အျပန္

ကၽြန္ေတာ့္ ခံႏိုင္ရည္ ကို .
ဘယ္ အခ်ိန္ထိ ..
စမ္းသပ္ ႏိုင္မွာလဲ .....

အျပံဳးရိုင္း မုန္တိုင္းဆင္ ...
ေျခေထာက္ အညစ္ေတြနဲ႔
ျဖတ္သန္း သြားလိုက္ၾကတာ ..
ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ဘတ္တစ္ခုလံုး ..
မဲညစ္ ေပေရလို႔ .....

ၿမိဳ႔ျပရဲ႕ အတၱဆန္မႈက
ေငြေၾကးဆန္မႈ ထက္
အေရာင္လက္တယ္ .....

သက္လံုေကာင္းေကာင္း
ဆန္ခဲ့ၾက
ေသတဲ့ငါး
စုန္သြားေလရဲ႕ ..... ***

ခုေတာ့
ေက်းလက္ က အေမ့ရင္ခြင္ဆီ
ကၽြန္ေတာ္လည္း စုန္ဆင္းသြားေလရဲ႕ ….။

*** အပိုဒ္က ကၽြန္ေတာ္ျမိဳ႔သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ ကဗ်ာ အပိုဒ္ေလးပါ။

April တုန္းက အေမရင္ခြင္ဆီ ျပန္တုန္း က်န္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းကူေရးတဲ့ ကဗ်ာေလးပါ ... သူ႔အတြက္အမွတ္တရပါ။

ဆက္ဖတ္ရန္...

မူလသုိ႔...

အလြမ္းေယာင္ေဆာင္တဲ့ တိမ္တိုက္

ႏွင္းျဖဴႏုေတြ လႊမ္းျခံဳတဲ့
ငါ့ …. ယံုၾကည္ရာ တိမ္တိုက္
နင့္ လြင့္ေမွ်ာရာ ျပာလဲ့ေကာင္းကင္
ေနညိဳခ်ိန္ ေတြ မကုန္ေစခ်င္ခဲ့ဘူး

မွိန္ေဖ်ာ့ရာသီ ညေနရီေအာက္
ငါ မပုိင္တဲ့ နင့္ဆီက
က်န္ခဲ့ျခင္း ကို ၾကိဳေတြးေပမယ့္
နင့္ေျခသံေတြ တိတ္ဆိတ္လြန္းတယ္

တည္မွီရာ စိတ္အလြမ္း
ေလႏုေအး အေဝွ႔မွာေတာင္
တဖ်က္ဖ်က္ခုန္တဲ့ ရင္အခန္း
နင္ ထြက္သြားရာ အျပန္လမ္းဆီက
ရြက္ဝါေၾကြေပၚ ျဖတ္မေလွ်ာက္ရက္ဘူး

နင့္ ေျခရာ အၾကြင္းေတြ ေပက်ံေနတဲ့
ဗလာ မဟုတ္တဲ့ ရင္ထဲက
မ်က္ရည္စ တစ္ခ်ိဳ႕တစ္ဝက္ကို
နင္ သတိမွ ရ မိ ရဲ႕ လား

ခုေတာ့
ငါ မပါတဲ့ လြမ္းတတ္ရာတိမ္တိုက္
နင္ ပ်ံသန္းရာေကာင္းကင္
အေနာက္ေတာင္ဆီက မိုးေတာ့
မညိဳ႕ေလာက္ဘူးထင္ရဲ႕ ။ ….။

ဆက္ဖတ္ရန္...

မူလသုိ႔...